Μια δροσοσταλιά αγάπης ζητούσα στους αχανείς ορίζοντες τις πίκρας...ήρθες εσύ από τους μακρινούς γαλαξίες τις απρόσμενης μοίρας..Ταξίδευσες υποσχόμενη στους θεούς να περάσεις τις απαγορευμένες γραμμές των άστρων ..το ήξερες απο την αρχή ότι σε είχα καλέσει....το αισθάνθηκες απο την στιγμή που άκουσες την ηχώ του κιθαρωδού να μολπεί μεσα στο είναι σου μέσα στην ψυχή σου μέσα στα βάθη της υπαρξεώς σου...ανταμώσαμε κάτω απο της νύχτας το χρυσοκύανο χαμόγελο...σου έδειξα την απελπισία και την κενοδοξία του κόσμου τούτου...μα η ελπιδοφόρα εκφρασή σου μου έδωσε ελπίδα ότι ο κόσμος μου και πάλι θα λάμψει και πάλι θα δημιουργεί...φύγαμε μαζί για τις εσχατιές των άστρων με όρκο επιστροφής όταν οι ουρανοί θα έχουν γυρίσει από το μέρος της σιωπής..................
(Αποστολέας Γιώργος...Σεπτέμβριος..2011)
